Αντί να ανοίξετε τα καταστήματα με τα εποχιακά, έπρεπε να ανοίξετε τις ταβέρνες, αυτές που είναι pet-friendly μόνο φυσικά.
Ακόμη πιο συγκεκριμένα, σαν σκύλος μπορώ να εισηγηθώ στο Υπουργείο των Χούμανς να ανταλλάξουμε τα κομμωτήρια με τις χασαποταβέρνες, τα μεζεδοπωλεία και εστιατόρια – όχι όλα, μόνο αυτά που σερβίρουν τίμια μερίδα κολοκυθοκεφτέδες μεγαλύτερη των τεσσάρων τεμαχίων.
Ειδικότερα, γνώμη-moo, θα έπρεπε να εξαιρεθούν παντελώς από την καραντίνα όλα τα καταστήματα εστίασης που φτιάχνουν λιολιόπουλο σχάρας ή λιολιόπουλο σούβλας.
Και κάπως έτσι, σκεπτόμενος αυτές τις προτάσεις μου προς τον κύριο Πρωθυπουργό, θυμήθηκα που πήγε στην Πάρνηθα.
Και, μεταξύ μας τώρα, είμαι σίγουρος ότι δεν πήγε στην Πάρνηθα για ποδήλατο. Εγώ πιστεύω, ξεκάθαρα, ότι πήγε από εκεί επειδή του είχε λείψει λίγο τσίκνα γουρουνοπούλας από τις ψησταρίες στη Χασιά.
Ε, και λέγοντας Χασιά, θυμήθηκα μια «ταβερνο-ιστορία» να σας πω, σχεδόν πετυχημένη.
Εγώ, η σκυλομάνα και ο σκυλομπαμπάς, Σαββατόβραδο του Ιούνη που μας πέρασε, είχαμε κατέβει στην παραλία της Νέας Μάκρης, αναζητώντας με λαχτάρα τραπέζι να βολέψει δυόμισι ανθρώπους – έγκυος τότε η σκυλομαμά με μια κοιλιά «να», και τη γούνα μου. Δεν είχαμε πολυτέλεια επιλογής, αφού είχαν ξεχυθεί μιλιούνια οι χούμανς, λες και δεν είχαμε πανδημία.
H καημένη η χούμαν αγανάκτησε από την κλεισούρα και είπε πως «θα είμαστε προσεκτικοί» και σίγουρα λόγω της κατάστασής της «θα μας φροντίσουν» δίνοντας μας ένα απομακρυσμένο σχετικά τραπέζι. Κατά την περατζάδα μας απορρίψαμε τρία μαγαζιά που είχαν στοιβάξει το κόσμο λες και ήταν σε βαγόνι του μετρό. Μετά απορρίψαμε ένα άλλο που αντί για καρέκλες είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει σκαμπό!
Είχα αρχίσει να απελπίζομαι σας λeω! Πείνα!
Είχα να φάω κάτι νόστιμο πάνω από σαρανταπέντε λεπτά!
Είχα αρχίσει να νιώθω αδυναμία, εξάντληση. Περνούσαμε ανάμεσα από δεκάδες ταβερνοτράπεζα γεμάτα με γραβιέρες, κεφτέδες, λιοσχάρια σε πήλινο, λουκανικάκια ψητά, μέχρι και χταπόδι ξιδάτο μου μύρισε, είχα ζαλιστεί, έχανα τα λογικά μου.
Μέχρι που εντοπίστηκε ο στόχος. Βλέπει ο σκυλοπατέρας ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες σε μια τόση δα γωνιά του πεζοδρομίου, διακτινισμένο στην άλλη άκρη του καταστήματος που λίγο ακόμη θα έβγαζε τραπέζια όχι μόνο στα πεζοδρόμια αλλά και στην πυλωτή μιας πολυκατοικίας δίπλα. Σηκώνει το χέρι ο χούμαν μου και φωνάζει σαν πειρατής που είδε στεριά, «Εκείιιιιιιιιι, τρεχάτε μη μας το πάρουν».
Πιάνει κοιλιά η σκυλομάνα, ρίχνω και εγώ τα αυτιά πίσω να γίνω αεροδυναμικός και βγαίνει ξαφνικά μπροστά μας ένας κύριος ψηλός και περίεργος και μας κόβει τη φόρα!
– Έχετε και σκύλο μαζί, ε; (όχι, είμαι κουνάβι και μεταμφιέστηκα)
– Από όσο ξέρω σκύλος είναι, ναι!
Και μόλις ακούω τη σκυλομάνα να απαντάει ειρωνικά, κατάλαβα τον εκνευρισμό στη φωνή της ντε, πήρα το σοβαρό μου και έκατσα ακίνητος δίπλα της σαν τον κύριο Προκόπη Παυλόπουλο.
– Να, ξέρετε, να κάτσετε μωρέ, απλά είναι και άλλοι που ψάχνουν τραπέζι και …
– Ήρθαν πριν από εμάς;
– Όχι μωρέ, ‘ντάξει, περάστε αλλά θα είναι ήσυχος ο σκύλος, ε;
– Δεν ξέρω, τι να σας πω. Ο κύριος εκεί δίπλα, που φαίνεται να έχει πιει ενάμιση λίτρο κοκκινέλι, εγγυάστε πως θα είναι ήσυχος;
Και μόλις ακούω αυτή την υπερ-απάντηση από τη σκυλομάνα, ενθουσιάζομαι και αρχίζω και γαβγίζω σαν δαιμονισμένος, όπως είπε μία συμπαθέστατη κυρία από ένα τραπέζι παραδίπλα, που ρουφούσε δυνατά την ψυχή από κάτι μύδια!
Μα, τι του πε η σκυλομάνα μωρέ!
Και χοροπήδαγα, και σήκωσα σούζα στα πίσω πόδια και μου φεύγαν τα σάλια από τους πανηγυρισμούς. Ε, και φύγαμε και η μαμά γελούσε. Ο ψηλός κύριος είχε σμίξει τα φρύδια του σαν θυμωμένο ρακούν και ο σκυλοπατέρας ξεφυσούσε, «αμάν μωρέ, είχε και παστουρμαδόπιτα αυτός»!
Γυρίσαμε σπίτι. Και φάγανε αυτοί καλά και εγώ καλύτερα.
