Έχω σχεδόν τρία χρόνια ως σκύλος – πιο πριν δεν ξέρω τι μπορεί να ήμουν – και ακόμα δεν έχω καταλάβει τους χούμανς. Όχι τους δικούς μου σκυλογονείς, αυτούς τους ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά.
Δεν μπορώ να ψυχολογήσω τα δίποδα πλάσματα που δεν γνωριζόμαστε. Και όταν λέω δίποδα πλάσματα, αναφέρομαι στους ανθρώπους και … στα περιστέρια.
Τα περιστέρια κουτσουλάνε χωρίς προτίμηση, μοτίβο, προειδοποίηση ή κίνητρο ενώ οι άνθρωποι, εκφράζονται με τρόπους που δεν βγάζουν κανένα νόημα.
Για παράδειγμα, κάθομαι και βλέπω στις ειδήσεις αυτούς τους Αμερικανούς τους χούμανς που πήγαν να διαμαρτυρηθούν βίαια επειδή ο πορτοκαλί ο κύριος που έπεσε στη χύτρα του μίσους όταν ήταν μικρός σαν άλλος Οβελίξ, επιτέλους ξεκουμπίστηκε από την καρέκλα του Άσπρου Σπιτιού. Και δεν φτάνει που τον θέλουν πίσω – έλα Παναγιά μου – δεν ξέρουν και πώς να το δείξουν.
Δηλαδή, αν εγώ ήθελα να συντονίσω μια μικρή διαμαρτυρία προς τιμή των καημένων Παγκολίνων, που τόσο έχουν δυσφημιστεί τώρα τελευταία, θα κανόνιζα να ντυθεί όλη η σκυλοπαρέα συμβολικά Παγκολίνοι. Σωστό; Σωστό να λέτε.
Ένα πορτοκαλί περουκίνι θα ήταν αρκετό
Ε, οι Αμερικανοί οι χούμανς, δεν θα έπρεπε να ντυθούν όλοι δίποδα – Τραμπ, φορώντας ένα πορτοκαλί περουκίνι δηλαδή και σφίγγοντας τα φρύδια θυμωμένοι; Αντ’ αυτού, πήγαν και φόρεσαν ό,τι βρήκαν!
Είδα στην τηλεόραση, από στολή Μπάτμαν μέχρι Βίκινγκ – Ινδιάνο με λίγο από βίσονα.
Και φωνές, και κακό, και τόση βία, και τόσοι τραυματίες και μία νεκρή χούμαν.
Με τρομάζουν οι χούμανς όταν είναι κακοί. Αλλά ακόμη περισσότερο, με τρομάζουν όταν είναι χαζοί και κακοί μαζί.
Εγώ πάντως, επειδή ποτέ δεν ξέρεις, φυλάω τα νώτα μου στην βόλτα, μη μου πεταχτεί πίσω από θάμνο ο δίποδος άνθρωπος ασβός – βίσονας!
