Τον Σωκράτη,την Φωτούλα, τον Θρύλο, τον Μάρκο, τον Ροκά και άλλους πολλόυς μπορείς να τους παρακολουθήσεις να πρωταγωνιστούν στην νέα ταινία της Αγγελικής Αντωνίου,«Οι Άγνωστοι Αθηναίοι» που αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους στισ 17 Σεπτεμβρίου.
Όλοι έχουν την δική τους προσωπικότητα και διαδρομή- συντροφεύουν τους μουσικούς του δρόμου, συμμετέχουν στις πολιτικές εξελίξεις και χτίζουν στενούς δεσμούς με τους ανθρώπους που τους φροντίζουν και τους κατοίκους μιας όλο και πιο πολυσύνθετης Αθήνας που συνεχώς μεταμορφώνεται.
To pet2ugr βρέθηκε στην προβολή της ταινίας και σας παρουσιάζει μερικές από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας.
Το γλυκόπικρο ντοκιμαντέρ παρακολουθεί επί 5 χρόνια την καθημερινότητα και τον αγώνα επιβίωσης των αδέσποτων σκύλων στο κέντρο της Αθήνας και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν. Ένας κρυμμένος κόσμος ξεδιπλώνεται μέσα από τις διαδρομές των άγνωστων Αθηναίων και αποκαλύπτει το απρόβλεπτο πρόσωπο και την καρδιά της Αθήνας, μιας πόλης που αλλάζει.
Η Αγγελική Αντωνίου αποτυπώνει στην ταινία μια πραγματικότητα που πολλοί κοιτούν αλλά δεν βλέπουν.
Με συγκινητικό, ποιητικό τρόπο η ταινία αποκαλύπτει αόρατες πτυχές των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και σκύλων καθώς και σημεία της πόλης, που είναι σε όλους γνωστά, αλλά ελάχιστοι πραγματικά γνωρίζουμε.
Σύνοψη
Η ταινία της Αγγελικής Αντωνίου «Οι Άγνωστοι Αθηναίοι» παρακολουθεί επί 6 χρόνια τη ζωή των σκύλων στο κέντρο Αθήνας και τη σχέση τους με τους ανθρώπους και τον χώρο γύρω τους.
«Οι Άγνωστοι Αθηναίοι» είναι ένα συγκινητικό ταξίδι στις διαδρομές ανθρώπων και ζώων και ταυτόχρονα ένα ολοζώντανο, απρόβλεπτο πορτραίτο που αποκαλύπτει την καρδιά της αυθεντικής Αθήνας, μιας Αθήνας που συνεχώς παίρνει νέα μορφή.
Λίγα λόγια για την Αγγελική Αντωνίου
Αναφορικά με το πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία που έχει ένα «πρωτότυπο» θέμα, η ίδια η δημιουργός ανέφερε πως “το «πρωτότυπο θέμα» με διάλεξε, με συνάντησε κυριολεκτικά στο δρόμο.
Μία μέρα κατεβαίνοντας την Ερμού, σταμάτησε ένα μηχανάκι, κατέβηκε ένας μεσήλικος άνδρας, και πέντε αδέσποτα όρμησαν να τον προϋπαντήσουν. Εκείνος άνοιξε δυο τάπερ και τα τάισε. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που τα προσπερνούσαν, εκείνα τρώγανε και σταματούσαν και κουνούσαν τις ουρές τους και τον αγκάλιαζαν. Ήταν τόσο συγκινητικό αυτό που είδα που κέντρισε την περιέργεια μου, τη συνείδησή μου και την ανάγκη μου να ψάξω αυτόν τον άγνωστο κόσμο και να κάνω κάτι γι΄αυτά”.
Έτσι, ενώ ξεκίνησα να κάνω μια ταινία για τα αδέσποτα τελικά η ταινία έγινε κάτι πιο σύνθετο, έπεσε φως πάνω στην καρδιά της Αθήνας μέσα από τις διαδρομές τους, τη ρουτίνα και τις συνήθειές τους. Ο δεσμός τους με τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, αλλά και με τυχαίους περαστικούς, η διαρκής μετακίνησή τους σε διαφορετικά σημεία, αποκαλύπτει την εξέλιξη του πυρήνα της πόλης, όπως μεταμορφώνεται”.
